تاثیر آبیاری محدود در مراحل حساس رشد بر افزایش عملکرد و بهره وری آب سه ژنوتیپ سویا در منطقه رشت

به­منظور بررسی اثر آبیاری محدود بر افزایش عملکرد و بهره­وری آب سویا، آزمایشی به­صورت کرت­های خرد­شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال زراعی 1392 و 1393 در رشت اجرا شد. فاکتورها شامل آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح شامل: دو نوبت آبیاری (i2): آبیاری در زمان گلدهی و تشکیل غلاف،سه نوبت آبیاری (i3): آبیاری در زمان گلدهی، تشکیل غلاف و در زمان پر شدن دانه ها و کشت دیم (i0) به­عنوان شاهد، وسه تیمار ژنوتیپ شامل ویلیامز (v1)، l17 (v2)و هابیت (v3)به­عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. در طول مراحل حساس رشد گیاه طبق اعمال تیمارهای آبیاری با توجه به بارش باران و رسیدن رطوبت خاک به حد کافی در منطقه ریشه در سال زراعی 1392 فقط یک نوبت آبیاری (i1) صورت گرفت که ارقام ویلیامز و هابیت در مرحله غلاف و ژنوتیپ l17 در مرحله گل­دهی بود، اما در سال زراعی 1393 با توجه به بارندگی کم­تر تمامی تیمارهای آبیاری اعمال شدند. در زمان رسیدگی کامل، صفات مورد بررسی اندازه­گیری شدند. نتایج نشان داد که آبیاری محدود در دو سال زراعی باعث افزایش عملکرد و اجزا عملکرد در ژنوتیپ­های سویا شد. بیش­ترین عملکرد دانه در سال 1392 مربوط به تیمار i1v2و در  1393 مربوط به تیمار i3v2به ­ترتیب برابر 4616 و 4198 کیلوگرم در هکتار بود. در سال زراعی 1392 و 1393 ژنوتیپ l17 نسبت به دو ژنوتیپ دیگر دارای بیش­ترین میانگین عملکرد دانه به­ترتیب با وزن 3932 و 3000 کیلوگرم بر هکتار بود و برای کشت در منطقه رشت مناسب تشخیص داده شد. در دو سال زراعی1392 و 1393 بالاترین بهره­وری آب آبیاری به­ترتیب مربوط به تیمار i1v2 و i3v2 به میزان 72/1 و  97/0 کیلوگرم بر متر مکعب بود.